Bekijk de video van Deltares over 70 jaar na de watersnoodramp

Zeventig jaar geleden braken de dijken door in Zeeland. Vanaf 1 februari 1953 liep de provincie en een deel van Noord-Brabant en Zuid-Holland onder water. Jaren van verwaarlozing eisten hun tol door een samenloop van ongunstige omstandigheden, springtij en een zware noordwesterstorm. De storm die zich bij IJsland ontwikkelde, kwam zaterdagavond aan in Zeeland, om 22.00 uur was het hoogtepunt. Vanaf 3 uur ‘s nachts gingen de dijken door, in totaal op 150 plaatsen.

Het staat in het collectieve geheugen gegrift, de beelden zijn iconisch. Duizenden mensen zitten dagen op daken. Tienduizenden stuks vee verdrinken en 1836 mensen komen om in amper 24 uur. Meer dan 150 duizend hectare liep onder water. De watersnood vernielde 4300 huizen en beschadigde 43000 huizen. De watersnoodramp van 1953 geldt als de grootste natuurramp van de twintigste eeuw in Nederland.

Is de klimaatverandering inclusief de stijging van de zeespiegel het apocalyptisch toekomstbeeld van een nieuwe ramp met ‘Zeeland’-proporties? En dan met nóg grotere gevolgen? Zullen we ons op tijd weten te beschermen tegen de nieuwe klimaatrealiteit? Wat heeft zeventig jaar innovatief dijkonderzoek opgeleverd en bieden de Deltawerken nog voldoende bescherming? Zijn groene dijkconcepten (building with nature) een klimaatadaptieve oplossing? En kan de natuur, waterkwaliteit en zoetwatervoorziening meeprofiteren?